-Synku! Co ty tu robisz? Brat Piotr dał ci przepustkę?
-Nie, to znaczy tak, mamo. Poznajcie się- Sergiusz spojrzał na matkę trochę smutnym wzrokiem.- To Jadwiga.
-A! Wspaniale, przyjechałeś z przyjaciółką. Józefa Smolna.
Dziewczyna młoda, o modnie przystrzyżonych, rudych włosach wyciągnęła dłoń z przestrachem.
-Niech się pani nie wstydzi- dodała z uśmiechem Smolna.- Upiekłam drożdżówkę. Ty wiesz, Piotruś, jakie te powidła śliwkowe wyszły? Jeszcze ciasta z pieca nie wyciągnęłam a pan Jerzy już chciał wprosić się na mały kawałeczek.
-Wiesz- powiedział Smolny w stronę Jadwigi.- Mama piecze najlepsze drożdżowe w okolicy. Te kobiety, co tu w oficynie mieszkają nie mogą posiąść się z zazdrości.
Twarz dziewczyny ozdobił ledwo widoczny uśmiech; powiedziała w końcu:
-Chętnie spróbuje.
-No tak, tak- opamiętała się jakby Józefa.- Już kroję.- I pognała w stronę kuchni.
Jadwiga spojrzała na Piotra porozumiewawczo.
-Poczekaj jeszcze chwilkę, proszę.
-Dobrze, po cieście, tak?
-Tak...
-Czego się napijecie?!- krzyczała Smolna z kuchni.- Kawka, herbatka?!
-Kawy- odpowiedzieli jednym głosem, aż siwa głowa starej wyjrzała i parsknęła śmiechem.
-Wyszło jak nigdy- zachwalała wyrób Józefa niosąc ogromną tacę.- Mam nadzieje, że pani lubi.
-Tak, uwielbiam nawet, moja mama również robi.- Jadwiga odpowiedziała pewniejszym tonem.
-A skąd się znacie?- drążyła nadal gospodyni.
Przez dłuższą chwilę panowała cisza. W końcu Sergiusz odpowiedział:
-Poznaliśmy się na pielgrzymce w Kalwarii Zebrzydowskiej.
-Kamil i Janek Oblińscy, spotkałam ich ostatnio, mówili, że nie pisujesz do nich, co się stało?
-A wiesz, nie miałem czasu- wykręcał się kiepsko Sergiusz.- Odwiedzę ich niebawem, ucieszą się.
-Wie pani- zwróciła się Smolna do Jadwigi.- To byli najlepsi przyjaciele. Teraz bracia Oblińscy to biznesmeni są, ale ja jestem dumna z Sergiusza. To wysoki zaszczyt służyć Bogu.
-Wiem.- odparła z uśmiechem Jadwiga.
-Szkoda tylko- ciągnęła stara.- Że mało bywa w domu, czasem brak mi go, tak po ludzku. Ale z drugiej strony służy komuś i jestem pewna, że tam na górze docenią to, co robi wśród ludzi.
-Mamo- zaprotestował Sergiusz.- Przestań, głupio mi.
Jadwiga zaśmiała się, za nią również Smolna.
-I skromny.- dodała gospodyni.- Taki jest wzór sługi Bożego.
-To może ja pozmywam- zaproponował Sergiusz.
Jadwiga spojrzała ostro w jego stronę. Smolny zniknął w kuchni.
-Długo się znacie?- zagadnęła Józefa Jadwigę.
-Prawie trzy miesiące.
-O! Nic mi nie mówił. Zrobił się jakiś skryty ostatnio, ten mój Sergiusz. Mało pisuje, mało mówi. Kiedyś to opowiadał co zrobił w klasztorze. Pisał o pielgrzymkach, o akcjach zbiórek pieniędzy na potrzebujących. Nawet wysłał mi fotografię z Fatimy. Teraz nic, jakby zamknął się w sobie.
Jadwiga patrzyła jedynie w jej stronę dobrymi oczyma. Z kuchni wyszedł Sergiusz.
-A wiesz, synku. Rozmawiałam o tobie z księdzem Tobiaszem. Wiesz co mi powiedział?
-Nie.- Sergiusz wydawał się być rozproszony.
-Że pierwsze pięć lat w zakonie jest trudnych; tęskni człowiek za domem, znajomymi. Ale jest na to rada- mówiła stara do Sergiusza, który jakby nie słuchał.- trzeba modlić się i kontemplować. Wtedy spływa łaska na duszę jeszcze udręczoną, szukającą spokoju. Ksiądz Tobiasz ma wielu przyjaciół w zakonach.
Jadwiga spuściła oczy i wodziła nimi po dywanie. Sergiusz patrzył tępo w obraz Jezusa przybitego do krzyża.
-I zastanawia mnie jedno, synku. Czemu ty nie jesteś w habicie, nie masz nawet różańca przy pasku? Pozwolili wam tak chodzić?
Sergiusz wstał; pragnął wyciąć z pamięci Jezusa z obrazu. Stanąwszy przy oknie, wycierając o spodnie spocone dłonie rzucił szorstko:
-Jadwiga nosi pod sercem moje dziecko. Nasze dziecko, mamo. Zostaniesz babcią- mówił nadal patrząc w okno.- Zakon już mnie nie potrzebuje a ja nie potrzebuje zakonu.
Stara nic nie powiedziała, zzieleniała jedynie na twarzy. Po chwili wstała od stołu i wybełkotała obłąkanym tonem:
-Idę się pomodlić. Ten kaktus ma trochę za sucho.- wskazała na pustą doniczkę.- Podlej go, a potem idź po mleko.
I tak jak stała, upadła na twarz.
* * *
-Jest z nią jakiś kontakt?- Sergiusz ze łzami w oczach pytał wysuszonego, wysokiego mężczyznę w lekarskim kitlu.
-Słaby, jedyne co powtarza to słowa: Wieczny odpoczynek racz im dać Panie...
Jadwiga z płaczem wybiegła z gabinetu. Sergiusz również ledwo powstrzymywał łzy.
-Załamanie nerwowe- dodał lekarz sucho.- Może przejść, lub nie.
Dwa dni później Jadwiga poszła się wykąpać. Gdy Sergiusz wrócił, w jej żyłach nie było ani grama krwi. Purpurowa, wodnista szata okrywała ją aż do brody. W ręku, gdzie nie było nacięć trzymała różaniec z drzewa różanego, który otrzymała od niego w dniu ich spotkania. Smolny pamiętał. Okradli Jadwigę w Kalwarii. Pamiętał; pierwszy ich wspólny seks, kiedy to nie zdążył ściągnąć habitu.
* * *
Policja zabrała Jadwigę i ich dziecko w czarnym habicie z folii. Matka nocą i dniem powtarzała: Wieczny odpoczynek racz im dać Panie...
Smolny czekał na matkę rok, później drugi.
Matka przestała mówić cokolwiek. Zaraz po tym, z kamienic i biur otaczających Łódzką Archikatedrę wyleciały szyby, a wybuch słyszano nawet w Pabianicach.
