Obiad. (Dialog delikatnie świński)

Z dedykacją dla korekty.

-Hej, już jestem!- rozległ się głos ojca w sieni mieszkania.

-No, w samą porę- odpowiedziała matka- właśnie podaje obiad.- Mariusz! Mariusz! Wyłącz komputer i chodź na obiad!

-Ehh!- ojciec głośno wypuścił powietrze.- Smarkacz nic nie robi, tylko siedzi przed komputerem, a jak przyjdzie co do czego, to gwoździa prosto nie wbije.

-A ty tato wbijesz, jasne! - ojciec usłyszał za sobą głos syna.- Gdybyś był taki mądry, to dawno mieszkalibyśmy w domu, a nie w tej obskurnej kamienicy.

-No!- oburzyła się matka, przynosząc z kuchni miskę z surówką- To mieszkanie po babci i dziadku, a sama kamienica należała do zamożnego fabrykanta. Więcej szacunku!

-Matka ma rację- dorzucił ojciec.- Jak ci coś nie pasuje, to zawsze możesz się wyprowadzić.

Syn patrzył na ojca z kpiną w oczach i odrzekł:

-Nie mam jeszcze osiemnastu lat, opieka społeczna nie byłaby zadowolona z waszego zachowania.- stwierdził z przekąsem Mariusz.

- O, ooo! za trzy miesiące skończysz "osiemnastkę"- wtrąciła matka.- Wtedy zobaczymy.

-A co to za nowości?- zdziwił się ojciec.- Jemy w salonie, biały obrus, świąteczna zastawa?

-Raz chyba możemy zjeść jak ludzie, prawda?- gospodyni spojrzała w oczy małżonka.- Bez telewizji...- pilotem zgasiła ekran-... i w skupieniu.

Mariusz zachichotał.

-Mama coś wymyśla!- spojrzał pytająco na ojca, ale on również siedział zdumiony i wpatrywał się w obrus.

Usiedli przy stole.

-Smakuje wam?- zapytała niepewnie kobieta- Hm?

-Zwykła ogórkowa- stwierdził Mariusz mamrocząc pod nosem.

-Smakuje... - ojciec również nie wykazywał entuzjazmu.

Panowała ogólna cisza.

Gdy zjedli zupę, pani domu przyniosła kotlety mielone i ziemniaki z koperkiem polane masłem.

-Jak w szkole?- zapytała Mariusza, gdy wszyscy nakładali sobie po kolei na talerze, to surówkę, to mięso.

- Dobrze, całkiem do....- w tym momencie ojciec puścił głośnego i doniośle wonnego bąka. Mariusz ponownie zachichotał, tylko głośniej.

-Krzysztof!- matka aż poczerwieniała- Co to za maniery!?

-Przy ludziach przecież nie "pierdzę"- stwierdził z uśmiechem i ulgą ojciec- a teraz z drugiej strony.- I powtórzył czynność, tylko buzią. Mariusz śmiał się głośno z pełnymi ustami jedzenia; kawałki ziemniaków i kotleta wypadały na obrus zostawiając plamy.

-Boże...- załamała ręce gospodyni- Co za durnie!

-No!- ojciec wyciągnął w jej stronę wskazujący palec.- Tylko się wygłupiamy. Nie musisz nas wyzywać od durni! Właśnie, ćwoku- zwrócił się teraz do syna.- Poprawiłeś te pięć "luf" z polskiego?

Mariusz poczerwieniał.

-Z tą babą się nie da nic poprawić- wybełkotał.- Nauczyłem się wiersza, a ona mówi, że źle.

-Jaki to wiersz?- wtrąciła się matka.

-Inwokacja z Pana Tadeusza.

-No, to powiedz nam ją- rozkazał ojciec.

-Ale po co, wy to znacie- Mariusz zaczął drapać się po głowie.

-No gadaj!- krzyknął ojciec.

Mariusz odetchnął i zaczął.

-Litwo, ojczyzno moja... Jesteś jak zdrowie, ten się dowie, kto cie stracił.....

-Baran, baran!- ojciec ukrył twarz w rękach, a Mariusz siedział nieruchomo- Litwo!- zaczął Krzysztof- Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie; Ile cię trzeba, trzeba...- Mariusz zachichotał.- Milcz, liceum skończyłem 25 lat temu! Ale ty masz szanse go nie skończyć.

-Brzozowski dał radę, to ja tym bardziej- Mariusz zadarł nos - Z resztą... Co to za wstyd podejść rok później do matury?

-Ja ci dam!- warknęła matka odkładając sztućce na pusty talerz.- Zdasz ją w tym roku!

Pan domu wstał i wyciągnął dwa kieliszki od wódki. Postawił je odpowiednio, obok swego talerza i talerza swej małżonki.

-A ja?- zaprotestował Mariusz.- Co ze mną?

-Ty, gnojku, masz jeszcze czas na wódkę.- Krzysztof popatrzył badawczo na syna.- Mnie i matce się należy.

Mariusz spuścił głowę.

-Dziękuję- powiedział odsuwając od siebie talerz.

-Lekcje odrób, książkę poczytaj- krzyknął za nim ojciec, który w międzyczasie szukał już oczyma pilota od telewizora.

-Krzysztof, pozbieraj naczynia. Ja padam- poprosiła tonem głosu pani domu.- Dziś na bazarku tyle ludzi...

-Dobra, już dobra- i ojciec zabrał się do typowo damskiego zajęcia.- Ale nie mam zamiaru nic zmywać.- Czekał aż żona coś odpowie, jednakże jej myśli były już pochłonięte przez meksykańską telenowelę.

-Czy to ja jestem ojcem naszego dziecka?- zapytywał przystojny aktor z telewizji.

-Tak, Pedro.- odpowiedziała mu urocza meksykanka ze łzami w oczach.- Wychowamy go na porządnego człowieka.

Z pokoju Mariusza dochodzić zaczęły odgłosy wirtualnej strzelaniny. Krzysztof, wypijając po kryjomu obydwa kieliszki rozpoczął "proces zmywania".